Tijdens gesprekken met klanten komen nog regelmatig vragen naar voren over ouderwetse hondentrainingsmethodes. Begrijpelijk, wie ouder is dan 30, is er vaak mee opgegroeid. Zo deden we dat vroeger, en het leek te werken. Dus waarom zouden we ermee stoppen?
We hebben het dan over methodes als hard corrigeren, met sleutelbossen gooien om een hond te laten schrikken, hem op de rug dwingen bij ongewenst gedrag, of gebruik maken van wurgkettingen en dunne, snijdende lijntjes.
Maar waarom zijn we daar nu zo fel op tegen, terwijl het jarenlang gangbare praktijk was?
Correcties gebaseerd op pijn, schrik, angst of intimidatie kunnen inderdaad gedrag laten stoppen, daar is geen discussie over. Ze werken.. op het eerste gezicht.
Wat deze aanpak echter volledig negeert, is de oorzaak van het gedrag en de emotie erachter. Je onderdrukt symptomen, zonder het echte probleem op te lossen.
Neem een hond die blaft of gromt uit angst. Een pijnlijke correctie kan ervoor zorgen dat hij stopt met blaffen. Maar zijn angst? Die is niet verdwenen. Sterker nog, die kan door de correctie juist toenemen. Het probleem lijkt opgelost, maar onderhuids bouwt de spanning zich op, als een tikkende tijdbom.
Sommige honden trekken zich na een reeks correcties volledig terug. Ze reageren niet meer op prikkels, omdat ze hebben geleerd dat er geen uitweg is. Alles voelt onveilig. De buitenwereld Γ¨n hun eigen mens. Ze ogen braaf, maar van binnen zijn ze gebroken.
Andere honden lijken tijdelijk “genezen”, maar na verloop van tijd keert het gedrag heviger terug. Omdat het probleem nooit werkelijk is aangepakt, het gedrag is slechts onderdrukt.
En dan zijn er honden die hun spanning elders uiten. Ze lijken rustiger, na correcties, maar bouwen ongezien een enorme spanning op, die ineens en onverwacht naar de oppervlakte kan komen. Denk dan aan; onverwachte agressie naar visite, kinderen of de eigenaar.
Decennialang hebben we ongewenst gedrag bestreden met correctie. Ikzelf deed daar destijds ook aan mee. We wisten niet beter.
Nu weten we beter.
We weten dat onderdrukking geen blijvend effect heeft en op termijn schadelijk en zelfs gevaarlijk is. Daarom werken we vandaag de dag aan de bron van het gedrag, niet enkel aan het gedrag zelf en zΓ©ker niet aan het onderdrukken ervan of van de hond.
